اعتراف

 

مرا ببخش

خدای روزهای کودکی

خدای قصه های شاد و خوشگل عروسکی

مرا ببخش

خدای قبل های من

که دیگر آن

کودک قدیم نیستم

میان قصه های تو

دیگر آن عروسک قدیم نیستم

مرا ببخش اگر برای تو

بنده ای همیشه خوب بوده ام

و تو برای بنده بودنم، مرا هزار بار

هزار در هزار بار دوست داشتی

مرا ببخش

که آن توی همیشه عاشق همیشه مست را دگر نمی پرستمش

ببخش اگر دگر

خالی و پر اشتباه گشته ام

به زعم تو پر از گناه گشته ام

مرا ببخش

خدای روزهای کودکی

خدای لحظه های دور بادبادکی .

 

پ .ن : شاید خیلی از دخترها مثل من در روزهای دور ٬خداگونه کسی رو دوست داشتن و یه دفعه چشم باز کردن و دیدن از وجودشون جز یک عروسک خیمه شب بازی چیزی نمونده. این نوشتار تقدیم به همه ی اونا

فردا

 

می آید

با همان لباس آبی ساده

و صدای بلند آمدنش تمام نیلوفرها را بیدار می کند

نه از بوی شب بو خاطره ای دارد

نه از پرواز شب پره چیزی می فهمد

و به غرور یک ستاره تنها قناعت می کند.

طرحی از علی میر هاشمی

 

بگذار جانم به لبت برسد

بگذار اینگونه بمیرم

 

فال

 

کتابخانه دلش برای حافظ تنگ شده

امشب

جواب می دهی؟

طرح

 

از چشمم افتاد

و خرده هایش پای رفتنم را خراشید

عروسک شیشه ای من.

کویر

 

یه کویر حتی تو خوابم

بارش بارونو رو

پوست کشیدش نمی بینه

یه کویر چون یه کویره

دیگه حتی توی خوابم

هیچ کس از خشکی دستاش

گل و ریحون نمی چینه

یه کویر چون یه کویره

دیگه حتی توی خوابم

موجای بادو تو گندمزارا هرگز نمی بینه

هیچ کبوتری واسه چیدن دونه

روی سینه ش نمی شینه

یه کویر چون یه کویره

بی شک اصلا نمی دونه

از چه لذتای نابی بی نصیبه

نمی دونه

که با درک حس لذت تا چه اندازه غریبه

واسه اینه

که کویر خواب نمی بینه

عاقبت هم

یه روزی

بدون حسرت بارش

بدون حسرت یک دست نوازش

یه کویر چون یه کویره

بی غم و غصه میمیره!

 

پ ن : طولانی بودنش را به بزرگواریتان ببخشایید

ابوعطا

 

بی خیال آواز قورباغه ها

آب اگر سر بالا برود

می گویی دوستم داری؟

رنگ خواب

 

آفتاب

آب آب می کند

رد پای جای مانده از تو را

روی برفهای بکر کوچه های  ذهن من.

آب می شوی

اشک ناب می شوی

و یک غروب

از بلندی نگاه من هبوط می کنی

و بعد از آن دگر برای من

 سراب می شوی

یا که در سکوت و خلوت شبانه ام

رنگ خواب می شوی.

 

جدول

 

مربع های سپید و سیاه

مربع های سپید و سیاه

و ندانستن های هفت حرفی

                                      پر از امید                         پر از انتظار

                                      پر از ترس                        پر از اضطراب

ندانستن های هفت حرفی و دستهای تو

که شاید روزی تمام سپیدها را سیاه کند

                 یا تمام سیاهها را سپید

آن وقت

من بمانم و

               یک دانستن دوحرفی

               یا داشتن پنج حرفی .

عاقبت

 

او هم عاقبت

                   چون غبار می شود

مثل عکس کهنه ای

                    تار تار تار می شود

چشمهای او هم عاقبت

برای یک نفر دگر

                   می گسار میشود

او هم عاقبت

برای یک نفر دگر

                  یار می شود

آه 

من هم عاقبت ...